2:102-Qur’anic usage: fitnah

Qur’anic usage: fitnah. This word has a range of dictionary definitions: trial; temptation; charm, seduction; sedition. Where a word has developed a range of senses, invariably those senses have emerged from a single core concept. The Traditionalist translator tends simply to pick whatever best suits the purposes of trying to create a connection between his religion and the contents of the Qur’an. Such an approach is unsatisfactory and, frankly, dishonest. Our task should be to uncover what the Qur’an means by the term and then to apply it consistently. With this in mind, at 2:102 we have the first instance in the text of fitnah. The usage indicates an obvious relationship between temptation and trial on the one hand and denial of faith on the other. The broader context of the local narrative confirms this. Earlier in the verse we are told Sulaymān ‘[...]denied not; but the satans denied’. At the end of the verse we find that such persons have individually sold their souls with cognisance of the consequences of their actions. The total context thus treats of denial of God (a damnable offence which sends one to Hell). To return to Hārūt and Mārūt: learning from them represents a means of denial (of God). If we accept this as the root sense, it is easy to see that the other senses (testing, trial; temptation; charm, seduction; sedition) relate to this core and — I infer — have grown out of it. I render in accordance with the root sense identified here of means of denial in all instances of the noun, and where the transitive verb occurs as to subject to means of denial. All instances appear in the notes and reference this verse other than 5:49, 17:73, 51:13 which are rendered according to the requirements of their respective particular combinations of verb and preposition. That shayṭān treats of an adversary (against the command of God).(SAM).
(Google translate no guarantee:
কোৰআনৰ ব্যৱহাৰ: ফিটনা।  এই শব্দটোৰ অভিধানৰ সংজ্ঞাৰ পৰিসৰ আছে: পৰীক্ষামূলক;  প্ৰলোভন;  charm, প্ৰলোভন;  ৰাষ্ট্ৰদ্ৰোহ।  য’ত এটা শব্দই এক পৰিসৰৰ ইন্দ্ৰিয়ৰ বিকাশ ঘটাইছে, তাত নিৰৱচ্ছিন্নভাৱে সেই ইন্দ্ৰিয়বোৰ একক মূল ধাৰণাটোৰ পৰাই ওলাই আহিছে।  পৰম্পৰাবাদী(Traditionalist) অনুবাদকে কেৱল তেওঁৰ ধৰ্ম আৰু কোৰআনৰ বিষয়বস্তুৰ মাজত সংযোগ সৃষ্টি কৰিবলৈ চেষ্টা কৰাৰ উদ্দেশ্যৰ বাবে যিটোৱেই সৰ্বোত্তমভাৱে উপযুক্ত সেইটো বাছি লোৱাৰ প্ৰৱণতা ৰাখে।  এনে পদ্ধতি অসন্তুষ্টিজনক আৰু অকপটে ক’বলৈ গ’লে অসৎ।  আমাৰ কাম হ’ব লাগে কোৰআনৰ এই শব্দটোৰ অৰ্থ কি সেইটো উন্মোচন কৰা আৰু তাৰ পিছত ইয়াক ধাৰাবাহিকভাৱে প্ৰয়োগ কৰা।  এই কথা মনত ৰাখি ২:১০২✔️ পদত আমাৰ ওচৰত ফিটনাৰ পাঠত প্ৰথমটো দৃষ্টান্ত আছে।  ব্যৱহাৰে এফালে প্ৰলোভন আৰু পৰীক্ষা আৰু আনফালে বিশ্বাসৰ অস্বীকাৰৰ মাজত এক স্পষ্ট সম্পৰ্কৰ ইংগিত দিয়ে।  স্থানীয় আখ্যানৰ বহল প্ৰসংগই এই কথা নিশ্চিত কৰে।  আয়াতটোৰ আগতে আমাক কোৱা হৈছে যে ‘[...]অস্বীকাৰ কৰা নাই;  কিন্তু চয়তানসকলে অস্বীকাৰ কৰিলে’।  পদটোৰ শেষত আমি দেখিবলৈ পাওঁ যে এনে ব্যক্তিয়ে নিজৰ কৰ্মৰ পৰিণতিৰ বিষয়ে সচেতন হৈ ব্যক্তিগতভাৱে নিজৰ আত্মা বিক্ৰী কৰিছে।  এইদৰে মুঠ প্ৰসংগটোৱে ঈশ্বৰক অস্বীকাৰ কৰাৰ কথা কয় (এটা নিন্দনীয় অপৰাধ যিয়ে মানুহক নৰকলৈ পঠিয়াই দিয়ে)।  হাৰুত আৰু মৰুতলৈ উভতি যাবলৈ: তেওঁলোকৰ পৰা শিকিলে (ঈশ্বৰৰ) অস্বীকাৰৰ এক উপায় প্ৰতিনিধিত্ব কৰে।  যদি আমি ইয়াক মূল ইন্দ্ৰিয় হিচাপে গ্ৰহণ কৰো, তেন্তে সহজেই দেখা যায় যে আন ইন্দ্ৰিয়বোৰ (পৰীক্ষা, বিচাৰ; প্ৰলোভন; মনোমোহা, প্ৰলোভন; ৰাষ্ট্ৰদ্ৰোহ) এই মূলৰ সৈতে জড়িত আৰু — মই অনুমান কৰিছোঁ — ইয়াৰ পৰা ওলাই আহিছে।  মই ইয়াত চিনাক্ত কৰা মূল অৰ্থ অনুসৰি বিশেষ্যৰ সকলো দৃষ্টান্ততে অস্বীকাৰৰ মাধ্যমৰ বিষয়ে অনুবাদ কৰিছো, আৰু য'ত অস্বীকাৰৰ মাধ্যমৰ অধীনত ক্ৰিয়াপদটো ঘটে।  ৫:৪৯, ১৭:৭৩, ৫১:১৩ পদৰ বাহিৰে সকলো উদাহৰণ টোকাসমূহত দেখা যায় আৰু এই পদটোৰ উল্লেখ কৰে যিবোৰ নিজ নিজ বিশেষ ক্ৰিয়া আৰু বিভক্তিৰ সংমিশ্ৰণৰ প্ৰয়োজনীয়তা অনুসৰি অনুবাদ কৰা হৈছে।  সেই শয়তানে এজন বিৰোধীৰ বিষয়ে (ঈশ্বৰৰ আজ্ঞাৰ বিৰুদ্ধে) ব্যৱহাৰ কৰে।)