জ্ঞানেৰে ধন্য কিন্তু ভুলহীন নহয়:
(Blessed with wisdom but not infallible)
হিকমাহ(wisdom)মানে তথাকথিত হাদিস নহয়।
।।।
🟦জ্ঞানেৰে ধন্য কিন্তু ভুলহীন নহয়:
(Blessed with wisdom but not infallible)
🟪হিকমাহ(wisdom)মানে তথাকথিত হাদিস নহয়।
(ৰছুল মহম্মদে-আ:ছা: যি ৱহী প্ৰাপ্ত হৈছিল তাক চাহাবাৰ সৈতে নিজ হাতে লিপিবদ্ধ কৰিছিল আৰু সেই কিতাপক আল্লাহে নিজে সুৰক্ষিত কৰিছে)
_________________________________________
(Simple Google translate no guarantee:See Main at bottom)
🟦দূতসকলক তেওঁলোকৰ নিযুক্ত মিছন সম্পন্ন কৰিবলৈ সক্ষম কৰিবলৈ ঈশ্বৰে তেওঁৰ দূতসকলক জ্ঞানেৰে আশীৰ্বাদ দিয়ে:
আমি তোমালোকৰ মাজৰ পৰাও তোমালোকক আমাৰ প্ৰকাশিত কথাবোৰ পাঠ কৰিবলৈ আৰু তোমালোকক শুদ্ধ কৰিবলৈ, আৰু তোমালোকক শাস্ত্ৰ আৰু জ্ঞান শিকাবলৈ আৰু তোমালোকে যি নাজানিছিল সেই কথা তোমালোকক শিকাবলৈও এজন দূত পঠালোঁ। ২:১৫১
আমাৰ প্ৰভু, আৰু তেওঁলোকৰ মাজত নিজৰ পৰা এজন দূতক উত্থাপন কৰক যাতে তেওঁলোকক আপোনাৰ প্ৰকাশ পাঠ কৰে আৰু তেওঁলোকক শাস্ত্ৰ আৰু জ্ঞান শিকাব আৰু তেওঁলোকক শুদ্ধ কৰিব। আপুনি মৰ্যাদাপূৰ্ণ, জ্ঞানী। ২:১২৯
যেতিয়া যীচুৱে স্পষ্ট প্ৰমাণ লৈ আহিছিল, তেতিয়া তেওঁ কৈছিল, "মই তোমালোকৰ ওচৰলৈ জ্ঞান লৈ আহিছো আৰু তোমালোকৰ মাজত মতানৈক্য থকা কিছুমান কথা তোমালোকক স্পষ্ট কৰিবলৈ আহিছো। গতিকে ঈশ্বৰক শ্ৰদ্ধা কৰা আৰু মোৰ আজ্ঞা পালন কৰা। ৪৩:৬৩।"
আন আন পদবোৰেও একেটা সত্যকে দাবী কৰে যে ঈশ্বৰে তেওঁৰ দূতসকলক জ্ঞানেৰে সমৃদ্ধ কৰে, যেনে: যোচেফ (১২:২২), লোট (২১:৭৪), মোচি (২৮:১৪) আৰু দায়ূদ (৩৮:২০)।
কিন্তু কোৰআনে এই কথাতো গুৰুত্ব আৰোপ কৰিছে যে ঈশ্বৰৰ ৰাছুলসকল ভুলহীন নহয়। আন মানুহৰ দৰেই ভুল কৰিবলৈ সক্ষম হয়। বিভিন্ন ৰাছুল আৰু নবীয়ে কৰা নিৰ্দিষ্ট ভুলৰ বাবে কোৰআনত বহুতো উদাহৰণ দিয়া হৈছে। আমি মন কৰিবলগীয়া যে হজৰত মহম্মদে কৰা ভুলৰ বাবে কোৰআনত ছবাৰ ধমক দিয়া হৈছিল (৮:৬৭-৬৮, ৯:৪৩, ৯:১১৩, ৩৩:৩৭, ৬৬:১ আৰু ৮০:১-১১)। আমি ৪৮:২ পদত পঢ়িবলৈ পাওঁ যে ঈশ্বৰে মহম্মদক কৈছিল যে তেওঁ তেওঁৰ অতীত আৰু ভৱিষ্যতৰ সকলো পাপ ক্ষমা কৰিব। স্পষ্টভাৱে ঈশ্বৰে এই কথাবোৰ কেতিয়াও কোনো ভুল নকৰা এজন ভুলহীন মানুহক নক’ব।
আন দূতৰ বাবে ভুলৰ ভিতৰত মোচিয়ে এজন নিৰীহ মানুহক হত্যা কৰা, যোনাই ঈশ্বৰৰ মিছন সম্পূৰ্ণ হোৱাৰ আধাতে পৰিত্যাগ কৰা, চলোমনে নিজৰ প্ৰাৰ্থনা পাহৰি যোৱা, যোচেফে (যেতিয়া তেওঁ কাৰাগাৰত আছিল) নিজৰ আস্থা আৰু ভাগ্য শাসকৰ হাতত ৰাখিছিল যেতিয়া তেওঁ সেই ঈশ্বৰক মনত ৰখা উচিত আছিল তেওঁৰ ভাগ্য নিৰ্ণয় কৰা একমাত্ৰজন।
হয়তো, কোৰআনত এই সকলোবোৰ ভুলৰ বিষয়ে আমাক কোৱাৰ মূল কাৰণটো হ’ল এই কথাটো প্ৰতিষ্ঠা কৰা যে ঈশ্বৰৰ দূতসকল আমাৰ সকলোৰে দৰে মানুহ আৰু তেওঁলোকক মূৰ্তি হিচাপে গ্ৰহণ কৰা উচিত নহয় বা ঐশ্বৰিক অভুল ব্যক্তি হিচাপে গণ্য কৰা উচিত নহয়।
কওক (হে মহম্মদ) "মই কেৱল আপোনাৰ দৰে মানুহ, আপোনাৰ দেৱতা মাথোঁ এক ঈশ্বৰ বুলি অনুপ্ৰাণিত হৈ। গতিকে যিয়ে নিজৰ প্ৰভুৰ সৈতে সাক্ষাৎ কৰিবলৈ হাহাকাৰ কৰিব, তেওঁ ভাল কাম কৰিব আৰু কেতিয়াও কাৰো প্ৰভুৰ ইবাদত সংগী হ'ব।" ১৮:১১০.
.
Blessed with wisdom but not infallible
In order to enable the messengers to accomplish their assigned mission, God blesses His messengers with wisdom:
We also sent you a messenger from amongst you to recite Our revelations to you and to purify you, and to teach you the Scripture and wisdom, and to teach you what you knew not. 2:151
Our Lord, and raise in their midst a messenger from themselves to recite to them Your revelations, and teach them the Scripture and the wisdom, and purify them. You are the Dignified, the Wise. 2:129
When Jesus came with the clear proofs, he said, "I have come to you with the wisdom and to clarify to you some of that over which you differ. So reverence God, and obey me. 43:63
Other verses also assert the same truth that God endows His messengers with wisdom, such as: Joseph (12:22), Lot (21:74), Moses (28:14) and David (38:20).
However, the Quran also emphasises that the messengers of God are not infallible. They are able to make mistakes just like anyone else. Many examples are given in the Quran for specific mistakes committed by various messengers and prophets. We note that prophet Muhammad was reprimanded in the Quran six times for mistakes he committed (8:67-68, 9:43, 9:113, 33:37, 66:1 and 80:1-11). We read in 48:2 about God telling Muhammad that He will forgive all his past and future sins. Obviously God would not say these words to an infallible man who never commits any errors.
Mistakes for other messengers include Moses killing an innocent man, Jonah abandoning God's mission half way through its completion, Solomon forgetting his prayer, Joseph (when he was in prison) putting his trust and fate in the ruler's hand when he should have remembered that God is the only One to decide his fate.
Perhaps, the principal reason we are told of all these mistakes in the Quran is to establish the fact that God's messengers are human beings like all of us and that they should not be idolised or regarded as divine infallible figures.
Say (O Muhammad), "I am only a human like you, being inspired that your god is but One God. So whoever longs for the meeting with his Lord shall do good deeds and never associate in the worship of his Lord anyone." 18:110-qi.
___________________________________________
🟪wisdom (ḥikma)-by sam
The reader should be aware that the Traditionalist makes specious claims for wisdom (ḥikma) as found here, ascribing to it on the basis of no Qur’anic evidence a value (here specifically, but at other times when it suits him) equal to those collections of a later and extraneous literature which he follows in preference to the revelation of God. The absence of any basis in the Qur’an for his claim may be demonstrated by comparing and considering all instances of this word as found therein: 2:129, 2:151, 2:231, 2:251, 2:269, 2:269, 3:48, 3:81, 3:164, 4:54, 4:113, 5:110, 16:125, 17:39, 31:12, 33:34, 38:20, 43:63, 54:5, 62:2 all of which have a note which references this verse. The operative verb here in any case is the passive mood of recite, and recite always relates to something read out or repeated from memory, so wisdom in this instance must — along with proofs of God — refer to something of that type. The Traditionalist has conflated the concept of a verse in the Qur’an with that of a proof (āya). To him all verses are proofs. However, the preponderance of evidence is that this is not correct. Some verses (or collections thereof) are proofs, others are wisdom; yet others comprise law. While I do not claim that such distinctions are mutually exclusive, I think it is safe to say that not every verse is in itself a proof if for no other reason than the fact that the verse divisions do not comprise part of the revelation, they were decided upon by men.
(Google translate no guarantee:
পাঠকে সচেতন হ’ব লাগে যে পৰম্পৰাবাদীয়ে ইয়াত পোৱাৰ দৰে জ্ঞান (হিকমা)ৰ বাবে নকল দাবী কৰে, কোনো কোৰআনৰ প্ৰমাণৰ ভিত্তিত ইয়াৰ ওপৰত সেইবোৰৰ সমান মূল্য (ইয়াত বিশেষভাৱে, কিন্তু আন সময়ত যেতিয়া তেওঁৰ বাবে উপযুক্ত হয়) আৰোপ কৰে ঈশ্বৰৰ প্ৰকাশৰ সলনি তেওঁ অনুসৰণ কৰা পিছৰ আৰু অতিৰিক্ত সাহিত্যৰ সংকলন। কোৰআনত তেওঁৰ দাবীৰ কোনো ভিত্তিৰ অনুপস্থিতি এই শব্দটোৰ সকলো উদাহৰণ তুলনা আৰু বিবেচনা কৰি প্ৰমাণ কৰিব পাৰি যেনে ইয়াত পোৱা যায়: ২:১২৯, ২:১৫১, ২:২৩১, ২:২৫১, ২:২৬৯, ২ :২৬৯, ৩:৪৮, ৩:৮১, ৩:১৬৪, ৪:৫৪, ৪:১১৩, ৫:১১০, ১৬:১২৫, ১৭:৩৯, ৩১:১২, ৩৩:৩৪, ৩৮:২০, ৪৩:৬৩ , ৫৪:৫, ৬২:২ যিবোৰ সকলোৰে এটা টোকা আছে যিয়ে এই পদটোৰ উল্লেখ কৰিছে। ইয়াত যিকোনো ক্ষেত্ৰতে কাৰ্য্যকৰী ক্ৰিয়াটো হৈছে আবৃত্তিৰ নিষ্ক্ৰিয় আমেজ, আৰু আবৃত্তি কৰাটো সদায় স্মৃতিৰ পৰা পঢ়া বা পুনৰাবৃত্তি কৰা কিবা এটাৰ সৈতে জড়িত, গতিকে এই ক্ষেত্ৰত প্ৰজ্ঞাই — ঈশ্বৰৰ প্ৰমাণৰ সৈতে — সেই ধৰণৰ কিবা এটাক বুজাব লাগিব। পৰম্পৰাবাদীয়ে কোৰআনৰ এটা আয়াতৰ ধাৰণাটোক প্ৰমাণ (আয়া)ৰ সৈতে মিহলাই দিছে। তেওঁৰ বাবে সকলো আয়াতেই প্ৰমাণ। কিন্তু প্ৰমাণৰ প্ৰাধান্য হ’ল এইটো শুদ্ধ নহয়। কিছুমান পদ (বা তাৰ সংকলন) প্ৰমাণ, আন কিছুমান প্ৰজ্ঞা; তথাপিও আন কিছুমানে আইনক সামৰি লৈছে। যদিও মই এনে পাৰ্থক্যবোৰ পাৰস্পৰিকভাৱে ব্যতিক্ৰমী বুলি দাবী নকৰো, তথাপিও মই ভাবো যে এইটো কোৱাটো নিৰাপদ যে প্ৰতিটো পদ নিজৰ বাবেই প্ৰমাণ নহয় যদিহে পদৰ বিভাজনবোৰে প্ৰকাশৰ অংশ গঠন নকৰাৰ বাহিৰে আন কোনো কাৰণত নহয়, তেন্তে সেইবোৰ আছিল পুৰুষে সিদ্ধান্ত লোৱা।)-Sam.
compiled syedraf
Comments
Post a Comment